While i write this chapter my eyes was full of tears. Hindi q maiwasang hindi lumuha. auko q na nga sanang isulat but i know i need kasi hindi ko matatapos ang kwento ko kung di q gagawin. Sa tuwing iisipin q kasi na matatapos na yung kwento about sa elementary life q parang sumisikip yung dibdib q pero i know hindi q pweding hindi ikwento ang parte ng buhay qng ito kahit may kunting kirot sa puso dahil kundi hindi q rin masisimulan ang bagong kabanata sa buhay q.
I know no matter what we do this day was come. We need to separate our way to face a new path of life. Masakit mang isipin but we need to accept. Dalawang linggo nalang graduation na. Its been six years ang hinintay namin para sa pagdating ng araw na yun. And believe it or not I know pare-pareho kami ng nararamdaman. Excited, happiness, afraid and sadness. Happy dahil one of our achievement ay matutupad na, excited sa kung anong mangyayari sa araw nayun at takot kung after that ano na nga bang naghihintay samin after 2 months na vacation at hindi na sa paaraalang ito kami papasok ulit. and sadness dahil we know kahit sumumpa kami na "friends Forever" meron samin ang makakalimot, merong hindi na babalik, pero ang importante the memories siguro nga madaming hindi na makakaalala sa karamihan ng mga nangyari samin pero ok na yun at least darating ang panahon babalikan naming lahat yon.
Dahil two weeks nalang Gradution na naging busy kami sa pagprapractise. And thanks God after the "kissing incident" wala na kong narinig na tanong sa mga tsismoso kung tropa. but I know they just waiting na magsalita aq ( at mamatay muna aq bago ko gawin yun). After that day iniwasan q na si Salio, I assured na lagi aqng may kasama sa pag-uwi kung di sina Migz o Billy sumasabay aq kayna Rica at Nilo. I know na hindi lalapit sakin si Salio kung may ibang tao and I did it. Si Jun naman after the incident din sa hagdan bumalik na yung dati naming samahan. Madalas na ulit kaming magkwentuhan pero I know kung saan limit ng puso q. Ayuko na ulit umasa para lang masaktan and after all I know hindi alam ni Jun na nasaktan nia ko kaya hindi ko sya dapat sisihin. Habang lumalapit ang araw ng graduation nakakaramdam na q ng lungkot, I know hindi lang aq lahat kami. Minsan nga kapag nagkukuwentuhan kami after practise at lahat kami nasa room at nagkukuwentuhan napapatulala nalang at pinagmamasdaan q ang tropa. Iniisp q may makikilala pa kya aqng katulad nila, nung kaya sa school q sa high school may katulad ni Ryan poknat, ni dodie na mukhang daga pero mabait, ni lando na ubod ng likot parang serkero kahit second floor ng building namin tintalon para lang magpakitang gilas, meron kaya dung makalukuhang Romeo at Nato, may kasing bait kaya dun ni Richard na kahit gano na kapikon hindi parin nagagalit. May Lester at Jayson din kaya dun na ubot ng green minded. May makikita at makikilala pa kaya aqng BOGS na kahit hindi sabihin concern sakin, kahit na madaldal minsan at least maasahang kaibigan, wala man sa pagmumukhang mabait pero ang totoo napakabuting kaibigan. Meron rin kaya dung Roger na kahit na kaylan lang namin nakilala nakuha na ang loob namin, meron din kayang bernard na may an-an (joke) yung Bernard na pinagaawayan ng dalawang babae. Mayroon din kayang Billy, Migz at Toffe na maghahatid at sasabay sakin sa paguwi. Dalawang linggo nalang masmi-miss q yung ingay ng bunganga ni Leny, kapagpumasok na aq sa new school q. mami-miss q si barbie na nakikipagasaran sa mga mangaasar naming kaibigan, ang pagiging joker at pagtataray ni Zeny, ang tahimik pero matinik sa mga boys katulad nina Joana, Edna at Rica. Mami-miss q rin si Kitty at Nerry na nakikipaglambigan ng biro kayna Bernard at Marvin. Syempre mami-miss q yung dalang taong kahit na magkaiba kami ng level ng utak pagkapareho naman kami pagdating s lahat ng bagay sina MAY at LOVE. Higit sa lahat may JUN kaya rin dun magpapakilig sakin kahit na ngiti lang. Hay buhay bakit ba kasi hini nalang iisa ang school sa mundo para wala ng ganito. Wala ng paalaman. Wala ng iyakan pagdating ng araw na kailangan naming maging masaya... I miss this guys.
Sa huling araw ng practise ng graduation grabe kahit na gusto kung malungkot hindi ko nagawa dahil sa ibat ibang kalukuhan ng tropa pano ba naman tuwing tatawagin yung mga pangalan nila sa stages kung ano-ano ang pinaggagawa ayun galit na galit tuloy si mam. Buong akala q hindi ko na mapapatawd si Salio sa mga nangyari dahil kahit na sinulatan nia ko ng ilang beses naging matigas parin ang puso q para sa kanya, pero nang araw na yun siguro dahil alam qng un na yung time para mapatawad q sya. Habang nagpra-practise kasi kami ng grad at kami na yung tatawagin sa stages tinuro ni Kitty sakin na may nanonood daw sakin sa likod when I look what Kitty's looking I saw him (ROSALIO) sa taas ng room nila sa pathway. When are eyes meet nginitian ko sya and I saw he smile me back and when my name called I saw him na pinapalakpakan aq. I know that was the sign na napatawad ko na sya. And before I leave the stages I looking for Jun and when I found him at nakita qng nakatingin rin sya sakin I smile at him sa isip ko I whisper the world of saying goodbye, hindi lang sa mga kaibigan q at kay Jun kundi pati narin sa pangalawang tahanan na naging bahagi ng buhay q sa halos pitong taon. I know some day I will be back to this place para alalahanin lahat ng mga memories na naiwan naming dito masakit man o masaya.
No comments:
Post a Comment