i love of being alone...thats the only time na may panahon aq for myself... hindi ako baliw if that wat u think it just that the only time na nakikilala ko at nakikita ko ang totoong aq.... sa pagiisa ko kasi i could speak wat i want to speak.. kahit pa yung mga salitang hindi ko nakagawian sabihin,, nagagawa ko kahit sa isip ko ang tumawa kahit na alam kong kapag dumating na ang time to come back in the real work hindi ko na mararamdaman ang tunay na kahulugan ng pagtawa.... Sa hindi pa nakakakilala sakin Ako nga po pala si Kathrina Sodel Santiago Cruz, 23 years old, naninirahan sa Vancouver, Canada pero lumaki ako at nakaisip sa Taytay, Rizal sa Pilipinas ang bansang aking sinilangan.... i'm living with my two brother (kris and John ) and my Mommy. My father was dead since i was grade five..... status ko...... "cOmPliCaTeD" coz i dont even know if i have boyfriend or wala na.... i was 21 ng mapunta kami dito sa canada... 13 years na kaming di nagkakasama ng mommy ko kaya mahirap ang mag adjust pero sa awa ng dios nakakaya pa naman... I have two job parehong cashier pero dun sa permanent at regular qng trabaho isa qng supervisor... Nagtapos aq ng colehiyo sa Pilipinas... Bachelor of Science in Elementary Education ang natapos q... pero di ko na yun nagamit dahil after a year na maka grad aq naapproved na yung pitition paper namin... okei naman sa canada nung Una, mahirap kasi naninimbang ka pa... bagong invironment, bagong klima, bagong tao sa buhay mo........
Before we got in this place madami na kong nabuong pangarap, imahinasyon ng isang magandang buhay at masayang pamilya... pero sabi ko nga "PANGARAP lang." kung tatabungin mo ko nun kung saan ang gusto ko sa Pinas o sa CANADA, i answer u sa canada, nandito ang pera, nandito ang masagang buhay pero habang tumatagal unti unti kong nakikita ang tunay na kahugkangan ng lahat ng meron ako... i never say this para sa lahat ng tao, may kanya kanya taung opinyon at pananaw, paniniwala at pinaniniwalaan... siguro para lang talaga sakin bcoz i never been happy since i was here... masaya kung sa masaya pero alam mo yun may hinahanap ka na alam mo kung saan mo matatagpuan pero u need to choice and for that u need someting to sacrifice..Siguro may mga tao na okei lang sa kanila na tumawa kahit hindi masaya. nakangiti kahit na hihirapan... i know kaepokretahan ang sinasabi ko pero just for me mas masarap kung naghihirap ka man pero kasama mo naman yung mga taong mahal mo,, yung mga taong nagpapasaYA SAYO, yung mga taong pinagkukuhanan mo ng lakas at nagbibigay sayo ng dahilan para lumaban... i dont know if theres some one na maiintindihan ako pero ang totoo hindi ako masaya kung nasan ako ngayon,,,,, nandito nga pamilya ko, kapatid at nanay pero i never been feel i have that mas naramdaman ko pa yung magkaroon ng kapatid nung nandun aq sa pilipinas kahit papano kahit madalas kaming magkakaaway kapag may nangapi sa isa samin were always there para ipagtanggol ang isa... noon yung dati na nasa pilipinas pa ko kahit hindi ko kasama si mommy i feel na love nia ko dahil she always listen to my story, she always asked "hows my day" pero ng nandito na kami ewan ko naiwan nang lahat yun sa pilipinas.. kasama ko parin yung mga kapatid ko pero hindi na kami ang magkakampi kung di sila nalang... noong di ko xa kasama pero i feel her love being my mom but no i dont know parang hindi nia ko anak.. well ano pa ba aasahan ko nun pa man i feel na hindi sya malapit sakin... kaya nga mas closed ako kay daddy... pero talaga daw ganun ang buhay "u can always get want u want".........
No comments:
Post a Comment